به گواه تاریخ آخرین نوشته منتشر شده ام، دو سال اندی بوده که ننوشته ام. البته نوشته ام اما منتشر نکرده ام. گاهی ننوشتن نشان از گرفتاری است و گاه بر ناگرفتاری.
این مدت نه بر روزگار بودم و نه روزگار بر من. گرچه سخت و خوش در هم آمیخته بود، اما چنان همه چیز در هم تنیده بود که فرصت چشیدن فراهم نبود.
زندگی مثل همین موج های ساحل فجیره، نا آرام بود و سخت. اما در پی هر تلخی، نوید شادی نهفته، هرچند گاه ناپایدار!
دو سالی به ساحل گذشت. دوسال به شادی، دو سال به رنج، دوسال به تردید و دو سال به امید!
حال دوباره زمان، زمان رفتن و وقت به آب زدن است. نمی دانم ساحل بعدی کجاست، اما کاش ساحل، جزیره ای باشد امن، آرام و با درختان سپیدار.
