این روز‌ها گویا خسته ای
موهای سیاهت را کوتاه کرده ای
نمی خندی
شعر نمی‌‌گویی
مرا به نام نمی‌خوانی
بهانه میگیری
آغوشم را نمی‌خواهی
صدایت میزنم
جز سکوت
کلامی برایم نداری
با این حال هنوز بانوی منی
بانوی من
که این روز‌ها فقط کمی خسته است
( تقدیم به تمام مردانِ دنیا ، که بانوی خسته‌شان را هنوز دوست دارند.)
سُرفه .........دستمالی خونی
سگ لرز ه و ُ گوشه ی تخت
سر گیجه های مُمتد
سردرد ِ بعد ِ گریه
سُرنگ و ُ رعشه ی من
سیگاری یادگاری
ساعت به وقت ِ مرگ ُ
سایه ی زنی که نیست
هفت سین من همین
هفت سین من همین
سال نو مبارک
.
.
لعنت به وقتی که
دلگیری از همه
هر کار می کنی
خوابت نمی بره
لعنت به وقتی که
چشمای تو تره
هرکار می کنم
خوابم نمی بره ....
امیرضیاء
آغوش برای تو
خیلی فراوونه
بدون کدوم آغوش
قدرتو می دونه
آغوش ها بازن
آغوش ترسناکه
آغوش مثه دریاس
آرامشم داره اما خطرناکه
دیدی یه شب خوابت میاد
از در و دیوار اتاق
صدا میاد !!
صدای بارونم میاد ...
صدای رعد و برق میاد ...
صدای آه و اوه یک
گربه میاد ...
دیدی چه‌حس‌خوبیه !
دلت یه نخ
سیگار می خواد
دل و به دریا می‌زنی
می خوای بری توی تراس
اما یهو بابات میاد ....
و ....
پ ن:آتش نشان ها عاشق هستند
عاشق آتش ....
این شعرمو تقدیم می کنم به آتش نشان های بهشتی
پ.ن2:اتفاق بسیار تلخی بود .....
کاش این اتفاق تلخ باعث شه
تا بقیه ساختمان هایی که قدیمی هستند
یا بازسازی شن یا تخریب ....
امیر ضیاء
درود عزیزان ِجان :خاطره،محبوبه
بی نهایت سپاس از این همه لطف و محبتی که نسبت به ای بنده حقیــر دارید و باعث دلگرمی من برای ادامه این راه میشوید .
امیدوارم اخرهفته
بسیار خوبی برای تک تک شما دوستان خوبم درپیش باشه
به همراه
شادی
و
سلامتی
و کلی اتفاقای خوب
💜دوستتون دارم 💜
انار و هندوانه و آجیل و پفک و فال؛
ذکر عوام شده : فال میگیرم فالِ پشه / میخواد بشه،میخواد نشه.
پس جرا ذکر ما نشود؟
با نیت "معشوقه" فال حافظ گرفتم و این اومد:
هر کسی پنج روز نوبت اوست
حساب کردم سالی شد هفتاد و سه نفر.
ای وای... ای وای...
من چشم گذاشتم
تو گم شدی...
مردانگی کن و پیدا شو
اینجا همه نگاهت را بلد شده‌اند
و من فقط نگاهت را یادم است
از ماشینای مدل بالای توی کوچمون از صدای جیغ بچه ی همسایمون از ریش بلند و عطر مشهدیو بوی جوراب از گل های پژمرده ی توی باغچمون متنفرم
از فوتبال سیاسی و مدیر عاملای سردار از نقطه ی وسط کاغذ و فرو کردن پرگار از پوشش اجباری طعمدار و خاردار از دخترای مجرد باردار متنفرم
كجاي اين شهر بي من نشستي
روي كدوم تخت چشماتو بستي
كي دستتو توو دستش مي گيره
بگو كي واسه چشمات مي ميره
دنياتو با كي داري مي سازي
بخاطره كي مي خواي ببازي
يك شهر و با تو خاطره دارم
دلم شكسته مي خوام ببارم
خبر نداري اين مرد كلافه س
هرروز مثل قبل گوشه ي كافه س
با بغض مي شينه جاي تو خاليه
دنياش آواره ! دنيات عاليه
توو فكر اينم كه كي قلبتو دزديد
كي يك دفعه اومد جهانتو فهميد
كجاي اين شهر بي من نشستي
روي كدوم تخت چشماتو بستي
از وقتي يادم مياد بد شانس بودم
شايدم بي عرضه
از همون اول به هيچي نرسيدم
واسه خيلي چيزا تلاش كردم
ولي به هيچكدوم نرسيدم
و شدم چيزي كه اين روزا ميبيني
واسه رسيدن به تو هم، بي عرضه بودم
بي عرضه بودم كه بهت نرسيدم
ولي نه!!! من نه بي عرضه بودم نه بد شانس
اگه بهت نرسيدم واسه اين بوده كه خودم نخواستم
راستش ميدوني چيه؟ خيلي وقتا آدم تلاش ميكنه
فقط بخاطر اينكه به بقيه ثابت كنه كه ميتونه
ولي وسط يا آخراي مسير، بيخيالِ هدف ميشه
چون هدفش اين نبوده كه به چيزي برسه
فقط ميخواسته خودشو ثابت كنه
خیلی راحت در چشم هایم نگاه کرد و گفت می خواهد برود. حرفی نزدم، نه اینکه عاشقش نباشم ها...نه... دیوانه وار دوستش داشتم.
اما باید با چشم های خودتان ببینید عشق از همان دری که وارد قلبت شده، دارد می رود، تا مثل الان من لال بشوید.
اینجور وقتها من لال می شوم. همه ی وجودم می شود یک چشم، که با وجود ابری بودنش، تمام رفتن های معشوقش را یکجا به تماشا می نشیند. فقط به امید اینکه شاید برود؛ تمام دنیا را بگردد... ببیند هیچ خانه ای گرم و نرمتر از خانه ی قلب منی که ترک کرده نبوده و نیست...
آن وقت دوباره برگردد و این بار آهسته در بزند، و من بی صبرانه بگویم خوش آمدی... بگویم می بینی؟ هیچ چیز این خانه عوض نشده... فقط کمی پنجره های قلبم ترک برداشته ... چون وقتی می رفتی، از همین پنجره یک دنیا تو را تماشا کردم
من ازاین زندگی چیزی نمی خوام
همیشه دستِ رد خورده به سینم
به هر راهی که گفتن خوبه رفتم
نمی تونم تو رو از دور ببینم
میرم بالاترین نقطه ی این شهر
خدا شاید به من نزدیک تر شه
شاید دستامو محکم تر بگیره
نذاره حسِ من با تو هدر شه
دلت که می لرزید من با چشام دیدم
تو زل ِ تابستون چقد زمستونه
هوا گرفته نبود دلم گرفت اون شب
به مادرم گفتم هنوز بارونه
هنوز بارونه
قطار رد شد و رفت مسافرا موندن
مسافرا که برن قطار می مونه
تو برف بارونی قطار قلب منه
قلب شکسته ی من تو برف مدفونه
دونه به دونه غمی ریل به ریل شبم
غم توی خونه ی من هر شبو مهمونه
هر شبو مهمونه
بگو شب بخوابه من بیدارم
من شبو زنده نگه می دارم
یه شب که سردم بود به مادرم گفتم
هوا که سرد میشه یاد تو میفتم
طفلی دلش لرزید دلش دوباره شکست
تو زل ِ تابستون تو کوچه برف نشست
تو کوچه برف نشست
مسافرا شعرن تو برف و بارونی
قطار قلب منه چشم تو پنجره هاش
پنجره ها بسته ن مسافرا خسته ن
ببار تا دم صب به فکر هیچی نباش
دونه به دونه غمی غصه یه غصه شبم
کاشکی یه روز صب شه کاش فقط ای کاش
کاش فقط ای کاش
بگو شب بخوابه من بیدارم
من شبو زنده نگه می دارم
ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ
ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺎﺫﺏ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﺮﺍﺷﺪ
ﺑﺤﺚ ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟــــــــــــﺪﺍ
ﻣﻦ ﺧــــــــــﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩﯼ ﺩﯾﺪﻡ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟـــــﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺎﻧﭽﻪ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﯿﺲ ﺍﺷـــــــــﮏ ﺑﻮﺩ ..
