به هر کجای تنت که دست میزنم

نوایی میدهد ...

یا تو خود موسیقی هستی

یا تنت یک وسیله موسیقی ...!

نا امیدی یعنی این که با چه شور و شوقی کتاب «دارالمجانین» جمال‌زاده را پیدا کنی و بخوانی بعد ببینی چند تا از چیزهایی را که فکر می کرده ای برای نخستین بار به ذهن خودت رسیده است و در یکی از داستان هایت به کار برده ای، او هفتاد سال پیش در داستانش آورده است. حالا من به یک دارالمجانین واقعی نیاز دارم!

سلام بر همه دوستان همراه.
برای این پست شعر زیبائی از دکتر شفیعی کدکنی که خطاب به استاد مهدی اخوان ثالث هست رو انتخاب کردم. امیدوارم که لذت ببرید.

درین شب‌ها،

که گل از برگ و برگ از باد و باد از ابر می‌ترسد.

درین شب‌ها، 

که هر آیینه با تصویر بیگانه‌ست

و پنهان می‌کند هر چشمه‌ای 

سرّ و سرودش را

چنین بیدار و دریا وار 

توئی تنها که می‌خوانی.

توئی تنها که می‌خوانی 

رثای ِ قتل ِعام و خون ِ پامال ِ تبار ِ آن شهیدان را 

توئی تنها که می‌فهمی 

زبان و رمز ِ آواز ِ چگور ِ نا امیدان را.

بر آن شاخ بلند، 

ای نغمه ساز باغ ِ بی‌برگی!

بمان تا بشنوند از شور آوازت 

درختانی که اینک در جوانه‌های خُرد ِ باغ

در خوابند

بمان تا دشت‌های روشن آیینه‌ها،

گل‌های جوباران

تمام نفرت و نفرین این ایام غارت را 

ز ِ آواز تو دریابند.

تو غمگین‌تر سرودِ حسرت و چاووش این ایام.

تو، بارانی‌ترین ابری 

که می‌گرید،

به باغ مزدک و زرتشت.

تو، عصیانی‌ترین خشمی، که می‌جوشد،

ز جام و ساغر خیام.

درین شب‌ها 

که گل از برگ و 

برگ از باد و 

ابر از خویش می‌ترسد،

و پنهان می‌کند هر چشمه‌ای 

سرّ و سرودش را، 

در این آقاق ظلمانی 

چنین بیدار و دریا وار

توئی تنها که می‌خوانی.

ایـن ســالــهـا را خــوب بـه خـاطــر بـســپـار
سـالــهـائـی کـه لـبـخــنـد، دگـرگـیــسـی کـامـلــی از غــم شــده
و مــن هـائــی کـه در تـنــهــائـی شـان غـنــی تـر شـده انـد
ایــن ســالــهـای بـا فــصـل مــشــتـرک درد را بــه خـاطــر بـســپـار
و هــیــچ نــگـو ...

وقتي دلخور ميشوي
از بي حواسي هاي من..
آيه ي تازه اي بفرست!
سلولهاي من به هدايت محتاجند
و به وحيِ نگاهت..
محتاجتر!.. 
بلند شو و بایست !!

بعضی وقت ها دلت می خواد یه پرانتز باز کنی
کسی که دوسش داری رو بزاری توش
بعد پرانتز رو ببندی
که مبادا دست کسی بهش برسه

این روز ها هـــــــمه از دود سیگارشان می گویند....!

و خاطراتی را کــــــه دود می کنند....

من چه کنم کــــــــــه با آتش زدن جنگل هم....

خاطراتم را نمی توانم دود کــــــــــــــنم !!! 

کتاب را باید در دست گرفت، لمس کرد، ورق زد و حتا با خود به تختخواب برد. خواندن کتاب توی مونیتور یک سکس نیمه کاره س…                       البته کاچی به از هیچی!

همه میگن فردوسی، ولی چون به درد فال گرفتن نمی‌خوره باید دهه ها بگذره که به شکل اتفاقی یکی لای شاهنامه رو باز کنه... تازه نه برای خواندن که به امید یافتن یک اسکناس یک تومانی عهد قجر! 

آدمها ترک کردن را دوست دارند ، سرشان را با افتخار بالا میگیرند و میگویند : ترک کردم (سیگار را ، نت را ، خانه را ، دوستانم را ، معشوقم را و ...)

اما هیچ کس ترک شدن را دوس ندارد، سرشان را پایین میندازند و با همه‌ی غم وجودشان میگویند ترکم کردند ( دوستانم ، خانواده‌ام ، عشقم و ...)

میبینی؟ما همان آدمهاییم که ترک میکنیم اما وقتی کسی ترکمان میکند جوری که انگار دنیا به آخر رسیده باشد بغض گلویمان را خفه میکند

گاهی‌ برای با تو بودن واژه‌ها محدودند

شعر از وزن می‌افتد

آغوشت غاریست …

که وسوسه میکند همه را برای پیامبر شدن ...

اگه دلت خواست خورشیدم باش 
اگه دلت خواست مهتابم شو 
شبا که خوابی آروم آروم 
اگه دلت خواست بی تابم شو 
اگه دلت خواست آوازم باش 
اگه دلت خواست آهنگم کن 
تو که نباشی ؛ خیلی تنهام 
اگه دلت خواست دل تنگم کن

با شمایم !!!

اینگونه برای من ننوازید 

موسیقی بی او را نمیشنوم

فقط تحمل میکنم

دوس دخدره آدم باس شیطون باشه
باهاش بری بیرون خیابونو بزاره رو سرش
خودتم باس پا به پاش خیابونو بزاری رو سرت
کون لقه بقیه که نگات میکنن یا چی در موردت فک میکنن
وسط خیابون بپرین تو بغل هم ، تا بقیه هم یاد بگیرن
باس با دوس دخدرت اصن بری دخدر بازی
دوس دخدرت اصن باس با تو بره پسر بازی
برین تو خیابونا ملتو اصن اسکل کنین
تیریپ شلخته بزنین ، برین جلو گشت ارشاد بهشون بگین اصن بیا ما بگیر .
کلن همو بگا بدین ، نه ازون بگاها که بگا برینا ازون بگاها که باهم بگا برین
از خوشی زیادی ، ازینکه دنیا به تخمِ جفتتونه

دوربین
جاده
من...
می آیم تا به تو برسم
حتما جایی باید باشی
پشت یک احساس...
کنار یک کوه دلتنگی
یا دریایی که تو را در
جزر و مد دوست داشتنش غرق کرده...
من و تو...
یک عکس دونفره به این دنیا بدهکاریم...
حاضری؟؟؟

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا

زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم

گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای

رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

>>>گشاده دست باش ، جاري باش ، کمک کن

>>>( مثل رود )

>>>

>>>با شفقت و مهربان باش

>>>( مثل خورشيد )

>>>

>>>اگر کسي اشتباه کرد آن را بپوشان

>>>( مثل شب )

>>>

>>>وقتي عصباني شدي خاموش باش

>>>(مثل مرگ )

>>>

>>>متواضع باش و کبر نداشته باش

>>>( مثل خاک )

>>>

>>>بخشش و عفو داشته باش

>>>( مثل دريا )

>>>

>>>اگر مي خواهي ديگران خوب باشند خودت خوب باش( مثل آينه)

این پاسخی است از یک دوست نادیده به نام فروغ به درخواست من برای نوشتن:

سلام نوشته تان را با عنوان » تو هم بنویس» خواندم و خیلی به یاد دوارن نوجوانی خودم افتادم ! «البته کاملن نقطه مقابل یکدیگر بوده ایم چون من همیشه نمره کمتر از 19 از انشاء نمیگرفتم و اکثرن دست به قلم بودم هر وقت که انشاء داشتیم»

در هر صورت بعد از خواندن دست نوشت شما پر بودم از کلی حرف واسه گفتن اما به همون دلایلی که بعدن خواهید خواند و دانست تنها راه چاره ای که داشتم نوشتن بود و نوشتن .

و الان که این پیام را مینویسم چند روزی از این نوشته ام میگذره اما تا کنون به هیچ نتیجه ای در خصوص اینکه » خب ! نوشتی حالا میخای این نوشته ات را چه بکنی ؟!؟»
نرسیدم و فقط به ذهنم رسید که تحت پیامی برای خودتان ارسال کنم
البته ممکنه که کاملن بی ربط و عبث به نظر بیاد اما میدانید که ما آدم ها حرف و نوشته خیلی داریم اما فقط تعدادی از اونها قابلیت خاصی دارند

امیر گرامی ، از مزایای نوشتن گفتی و از یاد دورانی که انشاء «
مینوشتی، از دلائل نوشتن نوشتی و اینکه باید نوشت
آری باید نوشت چه راست گفتی اینکه باید نوشت!
زمانی در عنفوان نوجوانی تازه از دبستان به دوره راهنمایی رفته بودم ،مشابه همان دورانی که انشاء حفظ میکردی یا انشاء کپی میکردی ، میاندیشیدم که هر کس به نوعی ذهن خودرا خالی میکند ؛
یکی شعر مینویسد و دیگری مینوازد و دیگری هردوی این ها را با صدایش جلایی میدهد
دیگری نثر مینویسد و یا شاید داستانی و محتمل تر، واقعه ای را به قلم میکشد و ان دیگری بازی اش میکند
دیگری با نگاه تیزش نکته های طبیعت را و هر آنچه گرد اوست به قلم میکشد بر روی بومی از پارچه ای سفید و به رنگ میا لایدش سفید، سیاه، سفید و سیاه
گاهی سبز گاهی سرخ گاهی نیلی گاه ارغوانی ، میکشد تا من و تو ببینیم هر آنچه را که نمیدیدیم
بسته به نوع دردش مینگرد و بسته به نوع درونش به قلم میکشد و تصویری میسازد و بسته به نوع حس اش در آن احساسی را میدمد.
حتا پرندگان نیز صبح دمان به چهچهه مشغولند و کل کائنات نیز به نوعی از درونش سخن میگوید هر یک به ابزاری و به نحوی.
آب جاری میشود میشوید و صیقل میدهد سنگ استقامت میکند درنهایت خیلی دور دور تسلیم شده و تن به سخن آب مییسپارد.
و بسیار چیزها که در آن دوران به آن میاندیشیدم و انشا ئی را نگاشتم با همین مضمون ها چه بسا بیش از این اوصاف .
در آن دوران میخواستم پاسخ سوالم را بیابم که من با چه ابزاری حرف درونم را بگویم
منی که خودم تنها هم بازی خویش بودم و همیشه تا یاد دارم با خودم حرف میزدم و گوشهایم ماُمنی برای حرفهای دلم بود و مرهمی به تنهایی همه طول بچگی هایم
در آن دوران بزرگسالها میپنداشتند که بازی بیش نیست از سر بچگی و غافل از اینکه این بازی همچنان از سر بزرگسالی در میانسالی هم ادامه دارد چون منشاُ آن همچنان پابرجاست که مکرری است مستمر.
و اما سوالم، سالهای سال بی پاسخ ماند
سوالی که در نوشته هایت برایش باید آورده ای و دلائلی بر شمرده ای؛
با چه ابزاری؟ سخن دل و واگویه های ذهنی وفکری را با چه ابزاری باید گفت ؟؟
و اینک سالهاست که میدانم و خوانده ام و آموخته ام که
دهان گلخانه فکر است !
و به این نتیجه رسیده ام که سر انگشتان هر کس؛ دهان ذهنیات اوست!
دهانی بی آوا ، صامت ، تنها می باید چشم داشت یا حس لامسه برای اینکه بدانی اش
چون کلام این سرانگشتان فقط نگارش است و بس
برای این است که وقتی قلم به سپیدی کاغذ میفشاری همیشه ردی میگذاری
خطی، مهم نیست کج باشد، راست باشد، مورب باشد یا هر شکل هندسی دیگر
سطری ، و مهم نیست که چه حروفی یا کلماتی در آن گنجانده ای مهم اینست که دهان ذهن و فکر تو دارد حرفهایش را مینگارد تا بشنوی ببینی بخوانی ، با مفهموم یا بی مفهوم ، مهم نیست !
از بی معنایی شروع کن خودش به معنا میرسد و مفهوم میدهد همه اش را .
اکنون سالهاست به همت دانش دوست و همکاری عزیز میدانم که نوشتن، راه تخلیه فکر است و ذهن !
مسیرش به سر انگشتان دست ها ختم میشود و به روی سپیدی کاغذ میچکد
همچنان که بعد از صرف غذا معده هر انسانی نیاز به تخلیه دارد و راه و مسیر خود را نیز میداند فکر و ذهن نیز همین مراحل را نیازمند است لیکن فقط این مورد را باید آگاه بود و دانست که مسیر تخلیه چیست و وسیله اش کدام والا زمانی میرسد که همچو معده به شدت بهم میریزد دیگر نمیتوان کنترل اش کرد .
هر چه ذهن مشغول تر و فکر بیشتر، نیاز به تخلیه بیشتر
پس ای دوست گرامی، آری تو که این نوشته مرا که در پی نوشته دوست گرامیمان امیرضیاء تحت عنوان تو هم بنویس!، نگاشته ام از چشم و نگاه خویش میگذرانی ؛
قلمی بردار و سپیدی کاغذی را برگیر و بنویس و بنگار.
مهم نیست که چه مینویسی یا مینگاری مهم اینست که بنویسی
همه مان دوره ای از زندگی مان فقط با خود حرف زده ایم و خودمان گوش شنوای خویش بوده ایم
و عده ای از ما همیشه بر این منوال روزگار گذرانده ایم ، همه مان داریم کسانی را در کنار که فقط در کنارند!! حتا همه مان عزیزانی داریم، اما در کنار ! تلخ است همچو غرابه زهری ، میدانم میدانم اما حقیقت است از روزگار همه ما، میپندارم آنچه که در کنار است ، در کنار خواهد ماند همچو دیواری درکنار که میتوان گاهی به آن تکیه کرد ،یا تابلویی آویخت و از تماشای تابلو حظی ببریم ، به قول آشنایی ؛ خطای خودش نیست!
از دیوار چه انتظاری میتوان داشت بیش از این ؟!؟، مسلم آنست که هرآنچه درکنار است در کنار خواهد ماند، شاید، تنها تفاوت در اینست که دور باشد یا نزدیک !
تنها همدوشان هستند که میتوانند بشنوند ، مرهمی باشند و التیامی به دردها و نیاز به گفتن ها ، و میپندارم هیچ دوشی همدوش تر از خویش نیابم همچنان که نیافتم تا کنون ، حتا با عزیزان عزیزتر از جان در کنار!
گمان میبرم که هم روزگاران من کم نباشند اگر بسیار نباشند
اما آنچه مسلم است اینست که همه ما بی استثنا خودمان مسئول تخلیه روان و ذهن و فکر خودمان هستیم و بس!
و هیچ احدی حتا هیچ عاشق دلخسته ای هم نه تنها مسئولیت اش را برعهده نمیگیرد حتا کمکی نیز نخواهد کرد اگر زخمی نابه گاه ویا نا آگاه نزند بر تارهای دل و روح ات !، و این تنها ماییم و خودمان که باید بدانیم چه میکنیم چون تنها خودمان هستیم که گوش شنوای خودمان و مرهم و همدم و همدوش خودمان هستیم و خواهیم بود
به امید آنکه بنویسی و نگاشته هایت را به نگاه چشم ما نیز برسانی .
این دیگر بازی بچه گانه دوره کودکی نیست، همان است اما آن نیست !

گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد با یکی مهربان باشی، دوستش بداری و برایش چای بریزی.
گاهی وقت‌ها، دلت می‌خواهد یکی را صدا کنی، بگویی سلام، می آیی قدم بزنیم؟!
گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد یکی را ببینی، شب بروی خانه بنشینی، فکر کنی و کمی برایش بنویسی.
گاهی وقت‌ها آدم چه چیزهایِ ساده‌ای را ندارد!

فریبا حیدرزاده

از من می پرسد : کدامیک از نویسندگان ایرانی خود کشی کرده اند ؟
میگویم : هدایت . غزاله علیزاده . دکتر حسن هنرمندی . اسلام کاظمیه . منصور خاکسار . سیامک پور زند و غلامحسین ساعدی
می پرسد : از جهانیان کسی را میشناسی ؟
لیست بالا بلندی از نویسندگان و شاعرانی را که به زندگی خود خاتمه داده اند در ذهن دارم . . چند تای شان را میشمارم .
ارنست همینگوی . ویر جینیا وولف . ولادیمیر مایا کوفسکی . سیلویا پلات . آیریس چانگ . دوروتی پارکر . رومن گاری . آرتور کستلر .....
می پرسد : چرا ؟
میگویم : خودکشی ؛ فریادی است علیه بیعدالتی و ابتذال و شقاوتی که آفاق تا آفاق جاری است .
خود کشی ؛ گهکاه تنها سلاح برنده ای است که برای انسان های شریف باقی میماند تا شرف  خود را از دست رجاله ها نجات دهند

تا حالا فکر کرده ای که خود تو هم می توانی بنویسی؟ فکر می کنی نوشتن کار سختی است؟ نکند نمی نویسی چون نمی دانی درباره ی چه باید بنویسی؛ یا شاید هم از خودت می پرسی که چرا باید بنویسی… شاید هم در کل از نوشتن نفرت داری!

روزگاری من هم از نوشتن نفرت داشتم… بدم می آمد که از پاییز بنویسم… از انشای علم بهتر است یا ثروت که حالم به هم می خورد! البته نوشتن انشا مشکل من نبود و مادرم که انشا نویس خوبی بود به دردسر می افتاد و همیشه هم می گفت:» آخرش بدبخت میشی چون نمی تونی دو خط بنویسی… این همه کتاب می خونی نمی تونی چند خط در مورد این که می خوای چکاره بشی بنویسی؟!»

راستش شاید می توانستم ولی هنوز نمی دانستم دوست دارم چکاره بشوم و فکر می کردم هنوز خیلی زود است که تصمیم بگیرم چون من همه ی شغل ها را که نمی شناسم! از طرف دیگر شغل هایی که من دوست داشتم خیلی متنوع بودند برای مثال گاهی دوست داشتم خلبان بشوم ولی گاهی هم وقتی می دیدم کارگرها در خیابان کاه گل درست می کنند و یک نفر شالاپ-شالاپ پایش را توی گل ها می کوبد دوست داشتم کارم درست کردن کاه گل باشد که البته تو احتمالا نمی دانی چیست وگرنه تو هم دوست  داشتی کاه گل لگد کنی!

البته از معلم شدن هم نفرت داشتم ولی جرات نمی کردم بگویم و همچنین دوست نداشتم پزشک شوم چون می دانستم باید خیلی درس بخوانم ،وهر بچه ای می داند درس خواندن کار بی فایده ای است و به جایش می توان کارتون تماشا کرد. به هر حال عاقبت یک روز مادرم گفت که دیگر برایم انشا نمی نویسد و من هم لج کردم و از همان روز مدام نمره ی چهارده گرفتم!

اما این که چطور شد که من از نوشتن خوشم آمد داستانی دارد که خودم هم از آن خنده ام می گیرد: معلم ادبیاتی داشتیم به نام آقای ابهری که استاد دانشگاه نیز بود. یک روز گفت درباره ی مشکلات جهان بنویسید! مشکلات جهان؟! دهان همه مان بازمانده بود، به ویژه دهان من که تازه چند تا کتاب انشا خریده بودم که انشاهای خوبی در مورد «پاییز»، «چگونه تابستان را گذراندید»، «علم بهتر است یا ثروت؟»، و «دوست دارید چگونه به اجتماع خدمت کنید؟»، داشت و من هم همه شان را حفظ کرده بودم!

به خانه که رسیدم آن کتاب انشاها را زیر و رو کردم ولی هیچ کدام چیزی در باره ی مشکلات جهان نداشتند. من هم عصبانی شدم و گفتم به درک یک مزخرفی از خودم می نویسم… معلوم نیست که بخواند… کاغذ ها را می دهد به لبو فروش جلوی مدرسه! احتمالا آن روز لبو فروش نیامده بود و یا او رابطه ی خوبی با لبو فروش نداشت: به ترتیب نمره ای که گرفته بودیم اسم ها را می خواند و ورقه مان را پس می داد. نفر سی و چهارم هشت شده بود ولی همچنان خبری از کاغذ من نبود… خودم فکر می کردم دست کم ده بشوم ولی… نفر سی و هشتم که شاگرد اول کلاس در همه ی درس ها بود سه گرفته بود و داشت گریه می کرد. وقتی اسمم را گفت همه خندیدند زیرا می دانستند صفر شده ام.

چنان بالای سرم آمد که فکر کردم می خواهد با اردنگی از کلاس بیرونم کند و داشتم فکر می کردم او با آن پاهای پیرش چند اردنگی می تواند بزند که گوشم را پیچاند و گفت: اگر این قدر کثیف و بد خط نمی نوشتی بیست شده بودی! به ورقه ام نگاه کردم: هجده! آقای ابهری گفت: مهم نیست که درست نوشته ای یا نه… مهم این است که فکر کرده ای. من فکر کرده ام؟ من که مزخرف نوشته بودم تا از شر انشا راحت شوم! بعد ها که در دانشگاه هم استادم شد ماجرا را برایش تعریف کردم. نوشته ام را به یاد نداشت ولی گفت لابد چیز خوبی بوده من الکی به کسی نمره نمیدم… در ضمن ترم بعد دوباره باید درس فارسی را بگیری چون هیچ شعری را درست معنی نکرده ای و نمره ات هشت شده!

اما در باره ی چه چیزی باید نوشت؟ این چیزی است که خودت باید انتخاب کنی… یا شاید هم خود موضوع تو را انتخاب کند! منظورم این است که برای مثال تو می خواهی در مورد زیبایی قورباغه ها بنویسی ولی ناگهان متوجه می شوی درباره ی دختر یا پسر همسایه که دیروز به تو سلام کرد نوشته ای… مهم نیست نگران نشو… شاید هم یک روز بخواهی درباره ی او بنویسی و ببینی درباره ی نیمکت شکسته ی توی پارک نوشته ای.

سعی نکن به زور چیزی را بنویسی خودکار یا مدادت را روی کاغذ بگذار و اجازه بده خودکارت بنویسد نه تو… فقط وقتی تمام شد آن را بخوان که غلط نداشته باشد. در حقیقت نوشتن کار سختی نیست، این تو هستی که به خودت تلقین می کنی سخت است.

آیا تو هم می توانی بنویسی؟ البته که می توانی… برو یک دفتر دویست برگ با جلد قرمز بخر بعد آن را ورق ورق کن که دیگر دفتر نداشته باشی… وقتی دفتر نداشته باشی راحت تر می نویسی. اما چرا گفتم باید دفتر دویست برگ بخری وقتی که قرار است آن را پاره کنی؟! راستش نمی دانم! این را خودکارم نوشت و احتمالا دلیلی داشته که گفته دفترت را پاره کنی… شاید برای این که هرگز فراموش نکنی هر نوشته ات چیز خوبی از آب در نخواهد آمد و گاهی باید آن را مچاله کنی و دور بیاندازی.

اما اصلا چرا باید بنویسی؟ راستش بایدی در کار نیست… و چون بایدی در کار نیست تو باید بنویسی! منظورم این است که گاهی کسی نیست برایش حرف بزنی… گاهی کسی حرف هایت را نمی فهمد… گاهی کسی که می تواند حرف هایت را بفهمد یک گوشه دیگر دنیا است و یا شاید هنوز متولد نشده است… گاهی اجازه ی حرف زدن نداری و در گوشه اتاق حبس شده ای… گاهی هم بیرون از زندانی و برای آزادی کسانی که درون زندان هستند می نویسی… می دانم خودت دلیلش را پیدا خواهی کرد.

تنها چیزی که موقع نوشتن لازم است بدانی این است: به هر کس دوست داری دروغ بگو ولی به خودت دروغ نگو! اگر ماست را سیاه می بینی ولی همه می گویند سفید است به خاطر آنها نگو که ماست سفید است بگذار همه بدانند یک نفر هست که دنیا را جور دیگری می بیند!

و اکنون تو یک نویسنده ای!

ای قوم  به حج رفته کجایید کجایید؟

معشوق همینجاست بیایید بیایید

معشوق تو همسایه ی دیوار به دیوار

در وادی سرگشته شما در چه هوایید؟

آنها که به سر در طلب کعبه دویدند

چون عاقبت الامر به مقصد رسیدند

رفتند در آن خانه که بینند خدارا

بسیار بجستند و خدا را ندیدند

چون معتکف خانه شدند از سر تکلیف

ناگاه خطابی هم از آن خانه شنیدند

که ای خانه پرستان چه پرستید گل و سنگ

آن خانه پرستید که پاکان طلبیدند

مولوی

سلکشن آهنگ ها با من... ماشین با من... جاده‌اش با من...صدای بلند پخش و سرعت بالا توی جاده با من...پایین دادن شیشه‌‌ی سمت تو و پیچیدن باد لای موهای تو با من...جنگل خیس و بارون خورده با من...جمع کردن هیزم با من...درست کردن آتیش با من...املت دونفره با من...دوباره جاده با من...دیوونه بازی ها با من...شکلک در آوردن ها با من...سیگار با من...شراب،ویسکی،ودکا،عرق سگی، هرچی که بخوای با من...مستی با من...خاموش کردن پخش و واست خوندن با من...دریا با من...غروب با من...دوباره آتیش درست کردن با من...ماهی سیخ کشیدن با من...واست لقمه گرفتن با من...گرم کردنت با من...بوسیدنت با من...مست کردنت با من...توی بغل گرفتنت کنار آتیش رو به دریا با من...خوابوندنت با من...تا صبح آتیش روشن نگه داشتن با من...صبح واسه دیدن طلوع خورشید بیدار کردنت با من...یه دنیا خاطره و حس خوب برات ساختن با من...فقط بودن با تو، فقط بودن از تو، فقط بودن!

ایده ی این نوشته از یک مجله ی فکاهی(اسمشو یادم نیست) قبل از انقلابه که در مورد ارامنه و یهودیان بود. اون ایده رو کمی تغییر و گسترش دادم که این نوشته از دلش دراومد. امیدوارم خوشتون بیاد.


اصفهان

فروشنده: نه. ولی نارنجک خوب دارم میخوای؟

ﺩﻟﻢ ﯾﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺑﯽ ﮐﻠﻪ ﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ 
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ 12 ﻇﻬﺮ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﮕﻪ ﺁﺏ ﺩﺳﺘﺘﻪ ﺑﺬﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﻬﺎﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﯿﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ 
كسي كه وقتي پاشنه ي كفشش تو خيابون ميشكنه ،پا برهنه راه بياد ديگه!!
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ
ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﮔﻪ ﺧﻮﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺎﯼ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﻪ ﺳﺤﺮ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﮕﻪ ﻣﻦ ﺍﻻﻥ ﺳﮑﺲ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﯾﻬﻮ ﺑﭙﺮﻩ ﺑﻐﻠﻢ ﺑﮕﻪﮔﻮﺭ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ
كسي كه وقتي مياد خونم اول يه سيلي بخوابونم تو گوشش و لباشو گاز بگيرم
كسي كه وقتي نيشگونش ميگيرم از ته دل جيغ بزنه و فحش بده
كسي كه همش دعواي بالشتي بكنيم!!
يه پدر سوخته ي واقعي
ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﮐﻼً ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺑﺎﺷــــــــــﻪ ، ﯾﻪﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﻣﺤﺾ ،مثل خودم

آدم باید از دوست داشتن به جاهای خوبتری برسد 

به جاهای بالاتر 

به یاد گرفتن و بزرگ شدن 

به نمیدانم کجا ها 

و اگر نتوانست ؛ پا برهنه به بیابان بزند , به کوه بزند , به باران بزند موهایش را بزند 

بِکــَـند از آدمها و برود خودش را گم و گور کند

برود یک غاری پیدا کند و داخلش هزار هزار سال خودش را به مُردن بزند 

چه میدانم چه بُکُند .

یا اصلا هیچ کاری نکند 

یک ساعت بگیرد توی دستش و ردِ پدر سوزِ ثانیه ها را دنبال کند . 

همین!

گفت بنویس میخونم
هر چی فکر کردم چی بنویسم مغزم کمک نکرد دستامم به نوشتن نرفت
نوشتن حس میخواد
من نه غمگینم الان نه خوشحال
داغونم و درگیر همین
لعنت به خودم

بهترين وسيله برای ازدیاد دشمنان، ازدياد دوستان است. (انوره دوبالزاک)
شوهر مثل‌ يك‌ كتاب‌ است. به جای خریدن کتاب، مشترک کتاب‌خانه باشید. (سونی‌ اسمارت)
همين‌قدر که برای بدست آوردن آرزویی اراده کنيم، يک گام بلند در راه برآورده‌نشدن آن برداشته‌ايم. (سی فوستر)
چه کس‌خل‌اند آنانی که هميشه لب‌خندی برلب دارند. (ناشناس)
هیچ‌گاه از اشتباهاتت شرمسار نباش بلکه بر درستی آن‌ها اصرار کن. (جاناتان سویفت)
بر بالای در علم نوشته شده است: «لطفن بلیط تهیه کنید» (ماکس پلانک)
برای پیش‌رفت و پیروزی سه چیز لازم است: پشت‌کار، پیش‌کار و صاف‌کار. (لرد آدیبوری)
خدا آزادی را به کسانی میدهد که آن‌را از دیگران دریغ می‌کنند. (وبستر)
اگر شروع به قضاوت مردم کنید، وقتی برای به جیب زدن پول‎شان نخواهید داشت. (مادر ترزا)
مردان بلند‌نام و با افتخار آنقدر نمی‌میرند تا تق‌شان در آید. (تولستوی)

 وب آدمى شريف است به مطالب وبلاگيت ، نه همين قالب زيباست نشان وبلاگيت

از شروع فاجعه در سوریه، هر 12دقیقه، یک کودک کشته شده است.این کودک خوشبخت ماجرا بوده که حداقل عکسش منتشر شد..

کوروش بزرگ: ترسم از مردمانی است که به رپ روی خواهند آورد و آیین پینک فلوید را به فراموشی خواهند سپرد. دور باد از کشور من رپ،  آنفولانزا و سوشی!*

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* منبع: آموزش زبان میخی، حجت الاسلام والمسلمین سید عبدالجاناتان گازیوروسکی، ج ۳، ص ۵۴

مینواخت حرارت آتش آشوبی را
که از کــــل کــــل سکوت و حیــرت برمیخواســـت
و من نا خواستـه شعــر شدم در قاب ملودی اش...!

همیشه وقتی لبخند می‌زنی باید دندان‌هایت را هم نشان بدهی تا بدانند توان گاز گرفتن هم داری!

تابستان است....، .....هوا بس ناجوانمردانه گرم است....، و هندوانه می چسبد!! تمام شد!

یـه رابــطه بـدون وحشـی بــازی کـه رابــطه نیـست 

هـی بایـد مـوهاشو بکشـی ،گــازش بگیــری ،بزنــی بـا متــکا لــهش کنـی ،بلنـدش کنــی بدویــی انـقد کـه از ذوق جیــغ بزنــه