تارنمای امیرضیاء
خدایی که من می شناسم و به آن باور دارم! البته پنهان می کردم و خودم را بی خدا می خواندم. خدای خودم را در پس پرده ی ندانم گویی پنهان کرده بودم و می گفتم نمی دانم وجود دارد یا نه. اما دیگر بس است! من خدا را می پرستم! همان خدایی که «من» را آفرید. همان خدایی که به من نان داد! همان خدایی که نگذاشت از راه درست خارج شوم. همان خدایی که گاه مهربان است و گاه کینه توز. او هر لحظه که اراده کند می تواند جانم بستاند و اگر سر شوق باشد می تواند بهشت را به من ارزانی کند و اگر دژم باشد جهنمی پیش رویم خواهد…