وقتی عشق سلطه گری می کند

وقتی عشق سلطه گری می کند ،

تو نا چیز ترین چیزِ ممکن ای هستی

که “من گفتن” هایت پشیزی بهایی ندارد.

وقتی عشق بر بلندای وجودت چیره می شود ،

کوتاهی ات آنچنان تماشایی است که

ساز از نُت می افتد و کبود می شود.

آنچنان با ردای پَر هایش به همه ات شلّاق می زند که

راست و دروغ ، چپ و راست ، خوب و بد ،

همه و همه برای ات گواهِ اشتیاق است.

این ، آن قدرتِ مطلق است.

این ، آن مادرِ پای گهواره است؛

لبریز از نبض می شوی.

خودِ کودک ات آنقدر تورّم می یابد که دل ،

بی وقفه و بی دلیل می ریزد.

عشق همه ات می شود.

همه ات عشق می شود.

تقویم ات به هم می ریزد و مدارِ منطق ات تنها

در او خلاصه می شود و جان می گیرد.

کشفِ رازِ تمامِ خط های سر انگشتان اش

مشق و تحقیقِ هر دَم ات می شود.

سبک بال و آسوده ، آرامش را حظ میکنی و

به هضمِ گذشتۀ بی رنگ ات روی می آوری.

اکنون ات جهان ات می شود و فردای با او ،

قبلۀ پلک زدن هایت می گردد.

خوشا به حالِ زائران عشق که مثالِ آرامیدنِ دو لب بر هم ،

رها و بی تاب اند؛

وقتی عشق سلطه گری میکند ،

انسان می خوابد و زمین سر سبز می شود.