از زمانی که نونهال بودم ، از آی با کلاه ( آ ) خوشم می آمد.
برایم شخصیت جالبی داشت و
خودش را از تمام حرف های دیگر متمایز می کرد.
به هنگام استوار و مستقل است.
گاهی اوقات بی اندازه خودمانی و خاکی می شود که همه دور اش جمع می شوند.
خیلی محترم است. جنتلمنی را به وضوح می شود درش مشاهده کرد.
بکر است و ادا در آوردن را بلد نیست.
گاهی اوقات برای فهماندنِ چیزی حاضر است از جان مایه بگذارد و
سرش را به شکل های مختلفی تغییر دهد.
شک ندارم همیشه لبخند میزند.
همیشه سعی کرده ام از او یاد بگیرم؛
از آزادی و آزاد و آزاده و آزادگى می آید.
همیشه با آمدن سر و کار دارد و با رفتن غریبه است.
هم آب دارد ، هم آتش دارد. آفتاب را هم در سر دارد.
برای عشق خودش را نثار میکند و عاشق می شود.
چرا که در این دم باید از خود گذشت. باید ایثار کرد. پس آشِق ، عاشق می شود.
در آرزو غوطه می خورد. در آجر و آهن می رود و برای ات آشيانه می سازد.
در آرد می رود و به ات جانی دوباره می دهد. جایش ابتدای آسمان است.
با آشتی می آید. آغوش را تپنده می کند. به آلو طعم می دهد.
به آتشفشان هيبت مى بخشد. آهو را خوش عطر می کند. در آواز می رقصد.
در آینه زیباترین می شود. آموزگارى دانا ست. آموزش مى داند. آذين است.
به آبی غمی پر ثمر می دهد. همیشه در آغاز و در آخر است.
آباد و آسان است. در آوار و آزار درد می کشد و آرام می شود.
پر از آه است ولی آبرو دارد و آسوده است.
آرامش است. آسایش است. به آینده نظر دارد…
کاش فقط در آدم نبود. کاش از آدم جدا بود.
ادم زمین را خراب کرده است. ادم زمین را بد بو و کثیف کرده است.
ادم به همه چی گه زده است. نه ! برای ادم دلم نمی خواهد آ بگذارم.
جنس ادم خراب است و نباید وصلۀ آ بشود.
من از ادم خوشم نمی آید. دلم فقط آ ی خودم را می خواهد.
